அரசர்களின் அரண்மனை போல அந்த பிரம்மாண்டமான வீடு மட்டும் தனித்து தெரிய, அந்த வீட்டின் மதில் சுவர்கள் அத்தனை உயரம், அனைத்து பக்கத்திலும் போர்வீரர்கள் போல காவலாளிகள் சுற்றி இருந்தார்கள். வீட்டின் முன் பக்கத்தில் தோட்டம், அப்படியே உள்ளே சென்றால் நல்ல விசாலமான மிகப்பெரிய போர்டிக்கோ,
ஆனால் எதோ ஒரு இடத்தில் மட்டும் முனகல் சத்தம். ஆம் முதல் தளத்தில் உள்ள ஒரு பிரம்மாண்டமான படுக்கை அறையில் இருந்து தொடர்ந்து சத்தம் கேட்டது.
விடியர் காலை ஆறு மணி இருக்கும்.
“குளிர்!! குளிருது!” என்று சத்தம் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருந்தது. அவளின் உதடுகள் குளிரில் நடுங்கிக் கொண்டே தந்தி அடிக்க, அதனோடு கூடவே அவளின் உடல்கள் ஒருவித சோர்வுடனும் களைப்புடனும் இருந்தது. ஆனால் அவளின் உதடுகளில் இருந்து ஓயாமல் “குளிர்! குளிர்! ப்ளீஸ்ஸ்ஸ்.. குளிருது குளிருது! என்னால தாங்க முடியல!” என்று முனகல் சத்தம் மட்டும் கொஞ்சம் கூட குறையவில்லை.
அந்த பெரிய கிங் சைஸ் படுக்கையில் வெள்ளை நிற இரவு உடையில் குளிர் தாங்காமல் சுருண்டு கிடந்தாள் அந்த இளம் பெண். அவளின் முகத்தை பார்த்தாலே தெரிகிறது மிகவும் சின்ன பெண். அவளுக்கு வயது 23 இருக்கும். உயிர்ப்புடைய இரண்டு முட்டை கண்கள், மிருதுவான பட்டு தேகம். ஆம் குரல் கூட அத்தனை இனிமை.
அவளின் பெயருக்கு ஏற்றது போலவே மென்மையானவள் “மிருதியா”
இப்படி குளிர் குளிர் என கத்திக் கொண்டிருந்தவள் சிறிது நேரம் கழித்து
“ரொம்ப சூடா இருக்கு! ரொம்ப வியர்க்குது. என்னால தாங்க முடியல I can't.. தாகமா இருக்கு! தண்ணி வேணும்! I'm thirsty” என முனக ஆரம்பித்தாள். மிருதியா..
“மிருதியா எழுந்திரு”என்று கம்பீரமான ஒரு ஆண் குரல் கேட்டது.
அவள் கண்ணை விழிக்காமல் மெதுவாக “ப்ளீஸ் என்னால இந்த வியர்வையை தாங்கவே முடியல! அதை விட ரொம்ப தாகமா இருக்கு! இந்த சூடு!! என்னை.. என்னை.... வேக வச்சிடும் போல இருக்கு! ஏசி போட முடியுமா?” என்று அவள் உளறிக் கொண்டிருக்க.. “ஹேய்ய்ய்!!! எழுந்திரு இல்ல ஹீட்டரை இன்னும் கம்மி பண்ணுவேன்! நீ எனக்கு இரை ஆகுற வரைக்கும்”என்று அவனுடைய குரல் அந்த அறையில் பட்டு எக்கோ அடித்தது.
அந்த குரலைக் கேட்டதும் மெதுவாக கண் திறந்த மிறுதியா. அந்த இடத்தை கஷ்டப்பட்டு கண்களை சிமிட்டிக்கொண்டே பார்த்தாள். மிகவும் ஆடம்பரமான படுக்கையறை.. அதில் ஒரு அவளுக்கு எதிரில் ஆஜானபாகுவாக, கொஞ்சம் கூட கம்பீரமாக ஒருவன் காலையிலேயே ஒயின் கோப்பையை சுழற்றிக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தான். யார் அவன்? எதிரிகளின் சிம்ம சொப்பனம் ராணா என்னும் ரணதீரன்!
“ப்ளீஸ் கொஞ்சம் இந்த ஹீட்டரை கம்மி பண்ண முடியுமா? ” என்று அவள் மெதுவான குரலில் கூற.. அப்பொழுதுதான் தன்னுடைய பலம் பலவீனமாகி போனதை உணர்ந்தாள்.
ஆம் மிருதியாவுக்கு குரலை உயர்த்திப் பேசக்கூட உடலில் தெம்பு இல்லை. “எனக்கு என்ன ஆச்சு?” என்று தன்னைத்தானே குனிந்து பார்த்தாள்.
அதற்குள் ராணா அதே கம்பீரமான குரலில் “இப்போ போதுமா!!” என்று அவளை ஒரு பார்வை பார்த்தான்.
அறையின் குளிர் மைனஸ் டிகிரியை தொட்டுக் கொண்டிருந்தது. Ac குளிர் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அறையில் அதிகரிக்க.. அவன் மட்டும் எந்த சலணமும் இல்லாமல் அமர்ந்திருந்தான்.
மிருதியா போர்வையை இறுக்கிப் பிடித்துக் கொண்டு குளிரில் நடுங்கிக் கொண்டே,
அருகில் இருக்கும் ஏசியின் ரிமோட்டை பார்த்தாள். மெதுவாக கைகளை வெளியில் நகர்த்தி ரிமோட்டை எடுக்க.. அவளின் கைகளில் உள்ள விரல்களை கடித்து தின்னும் அளவுக்கு சிங்கத்தின் பார்வை துளைத்துக் கொண்டிருந்தது.
சட்டென பதட்டத்துடன் திரும்பி பார்க்க அவன் தான் ராணா மெதுவாக எழுந்து நின்றான்.
“நீ இன்னும் படுக்கையை விட்டு எழுந்திருக்கவே இல்லை” என்று சொல்லிக்கொண்ட அவளின் அருகில் வந்து நின்றான்.
மிருதியாவின் கண்கள் எதிரில் இருப்பவனை ஆராய்ந்தது. மேல்சட்டை இல்லை. மந்தார மலை போல உடல் கட்டை கொண்டிருந்தான். ஒரு கையில் ஒயின் இன்னொரு கையில் போன் அவனுடைய கண்களோ நரகத்தின் வாசலில் கொண்டு சென்று விடும் போல அத்தனை பயமாக இருக்க.. ஒரு ட்ராக் மட்டுமே அணிந்திருந்தான். தடித்த உதடுகள், கூர் நாசி இவளது இரண்டு கைகளை அடைக்கும் , அவனது ஒரு கைப்பிடி.. அந்த அளவுக்கு அரசனைப் போல தோற்றம் கொண்டிருந்தான். என்பது என்னுடைய கூற்று.. ஆனால் அவளின் கண்களுக்கு அரக்கன்.
எச்சிலைக் கூட்டி விழுங்கியவள் அந்த அறையை ஒரு முறை சுற்றிப் பார்த்தாள். அவனையும் பார்த்தாள். ஒரு ஓவியத்திலிருந்து வெளியே வந்தவனை போல இருந்தான் . ஆனால் அசுரன் போல தோற்றமளித்தான். “யார் இவன்? ம்ம் இவன் தான் ராணா எனும் ரணதீரன்!! இவன எங்கேயோ பார்த்திருக்கேனே?” என்று அவள் மூளை யோசித்து கொண்டு இருக்க இவன் ராணா எனும் ரணதீரன்.
அந்த இடம் நரகத்தின் வாசல் போல அவளுக்கு உண்மையாகவே தோன்றியது. “இவன்தான் எமனா? நம்ம எப்படி இங்க வந்தோம்?” என்று நினைத்தவளுக்கு உடலில் அதுவும் கீழ்ப்பகுதியில் அத்தனை வலி ஒன்றுமே புரியவில்லை.
அவளின் முன் ஒரு பிஸ்டலை நீட்டினான். ராணா. அதில் கொஞ்சம் பயந்தவள். “நீங்.. நீங்க ? நான் இங்க எப்படி வந்தேன்? எனக்கு ஒண்ணுமே ஞாபகம் இல்ல! ப்ளீஸ் என்ன விட்டுடுங்க!” என்று எழ முயற்சி செய்தவளுக்கு அடிவயிற்றில் சுருக்கென்று வலி! கால்களை நகர்த்த கூட முடியவில்லை.
“ப்ளீஸ் என்ன விட்டுடுங்க! நீங்க யாரு?”என்று படபடக்கும் விழிகளில் அவள் எச்சிலைக்கூட்டி விழுங்கிக் கொண்டே அவனிடம் சொல்லிக் கொண்டிருக்க..
ராணா பிஸ்டலை திருப்பி அவளுக்கு குறி வைத்துக் கொன்டே அருகில் நெருங்கினான்.
மிருதியா ஒன்றும் புரியாமல் அவனை அதிர்ச்சியுடன் பார்க்க.. ராணா மெதுவாக அவன் அருகில் வந்திருந்தான் . அவள் பேசுவதை அவன் கவனித்தானா? இல்லை காதில் போட்டுக் கொண்டானா? அதுவும் அவனுக்கே வெளிச்சம்.
அவனுடைய பிஸ்டல் அவளின் நெற்றி பொட்டில் இருந்து மெதுவாக நாசி, கன்னம் உதடு என கீழிறங்கி கொண்டிருக்க.. வேகமுச்சுடன் அவனை எப்படி எதிர்கொள்வது? என்று தெரியாமல் திணறிக் கொண்டிருந்தாள் மிருதியா.
அந்த அறை உறையும் குளிரில் இருக்க, அவனுடைய தொடுதல் எரிமலை போல தகித்துக் கொண்டிருந்தது. அவள் அவனிடமிருந்து விடுபடும் பொருட்டு மெதுவாக நகர்ந்து செல்ல போக,
அதற்குள் அவளை மறைத்திருந்த அந்த வெள்ளை உடை மெதுவாக விலக ஆரம்பிக்க, மொத்த உடலும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெளியே தெரிந்தது.
மிருதியாவிற்கு மிகவும் அதிர்ச்சியாக இருந்தது.“ நம்ம உடம்புல ஒரு துணி கூட இல்லையே? எப்படி இது நடந்தது? என்று பதட்டத்துடன் யோசித்தவள். சட்டென தன் உடலை பாதுகாத்துக் கொள்ளும் பொருட்டு வேகமாக ஒரு கையில் போர்வையையும் இன்னொரு கையில் மெல்லிய உடையையும் பிடித்தவள். நடுங்கிக் கொண்டே நகரமுற்பட அதற்குள் அவனுடைய மொத்த உடலும் அவள் மேல் இருந்தது.
அவளின் மோவாயை பிடித்த ராணா கூர் பார்வையுடன் என்னோட குழந்தை எங்கடி? என்று கர்ஜித்தான். அது அறையில் ஒவ்வொரு மூலையும் எதிரொலிக்க... வித்திர்விதித்து பார்த்தாள். மிருதியா..
“என்ன சொல்கிறான்? இவனோட குழந்தையா? நான்? என்னோட வயித்துலயா? இவன நான் எங்கே பார்த்தேன்? எதுவுமே எனக்கு ஞாபகம் இல்லையே?” என்று அவள் யோசித்துக் கொண்டிருக்க, “நாலு வருஷத்துக்கு முன்னாடி உனக்கு 19 வயசு இருக்கும்னு நினைக்கிறேன். அப்போதான்.. நீ என்கிட்ட நல்லா நடிக்கிறேன்னு தெரியுதடி! ஒழுங்கா என்னோட ரெண்டு குழந்தையும் கொடுத்துட்டு கிளம்பிடு!” என்று மீண்டும் கற்சிலையுடன் அவன் அவளின் மூவாயை அழுத்தி பிடித்தான் ராணா.
“ஸ்ஸ்ஸ்!!” என வலியில் முனகினாள். மிருதியா.
“குழந்தையா? என்கிட்ட எந்த குழந்தையும் இல்லை! நீங்க நினைக்கிற பொண்ணு நான் இல்ல.. நான் இப்பதான் காலேஜ் முடிச்சுட்டு என்னோட கரியரை பாத்துட்டு இருக்கேன். ப்ளீஸ் என்ன நம்புங்க?” என்று அவனுடைய முகத்தையும் அவனின் கையில் இருக்கும் பிஸ்டலையும் மாறி மாறி பார்த்தாள் மிருதியா.
அவளின் பேச்சை கேட்டதும் ராணாவின் முகம் எந்த எதிர்வனையும் செய்யவில்லை. அப்படியே அவளை பார்த்துக் கொண்டிருக்க, அதற்கு பதிலாக அவனுடைய கைகள் வேலை செய்து கொண்டிருந்தது.
அந்த பிஸ்டல் அவளின் மார்பில் வருடி கொடுத்துக் கொண்டிருக்க, மிருதியா வேக மூச்சுடன் ஒருவித பதட்டத்துடனும் அவனைப் பார்த்தாள். அவன் கண்கள் சிவந்து மூச்சு சூடாக மாறியது. மிருதியா மிரட்சியுடன் அவனைப் பார்த்து, நான் குழந்தை எல்லாம் பெத்துக்கல எனக்கு எந்த குழந்தையும் பிறக்கல நம்புங்க என்று அவனிடமிருந்து மெதுவாக நகர முயற்சி செய்ய.. நீ என்னோட குழந்தையை சுமந்த எனக்கு நல்லா தெரியும் பொய் சொல்லாதடி b*.. என வார்த்தைகளை கடித்து துப்பினான் ராணா.
அவனுடைய பார்வை சரியில்லை என்பதை தெரிந்து கொண்டவள். வேகமாக தன்னுடைய மொத்த பலத்தையும் திரட்டி தள்ளிவிட முயற்சி செய்தவள். பெருமூச்சுடன் “எனக்கு எந்த குழந்தையும் பிறக்கல! நீ யாருன்னு எனக்கு தெரியாது! நான் போறேன்” என்று எழுந்து கொள்ள முயற்சி செய்தாள்.
ராணாவுக்கு சரசரவென்று கோபம் தலைக்கு ஏறியது. ஒரே பிடியில் அவனுக்கு கீழ் கொண்டு வந்து அழுத்தி பிடித்தவன். மெதுவாக அவளுடைய உதட்டின் மென்மையை கையில் வருடி உணர்ந்தவன். அவளின் தோள்களை இறுக்கி பிடித்து உதட்டை நெருங்கினான்.
“வேணாம்! வேணாம்! ப்ளீஸ் நான் சொல்றத கேளு! நான் சொல்றத கேளுடா! என்னை விடு டா ராஸ்கல்!” என்று கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவளின் மரியாதை சரிய ஆரம்பித்தது.
ஓ!!! அந்த அளவுக்கு வந்துட்டியா நீ என்று அவளின் உதடு கவ்வினான். ராணா.
தொடரும்..
ஆனால் எதோ ஒரு இடத்தில் மட்டும் முனகல் சத்தம். ஆம் முதல் தளத்தில் உள்ள ஒரு பிரம்மாண்டமான படுக்கை அறையில் இருந்து தொடர்ந்து சத்தம் கேட்டது.
விடியர் காலை ஆறு மணி இருக்கும்.
“குளிர்!! குளிருது!” என்று சத்தம் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருந்தது. அவளின் உதடுகள் குளிரில் நடுங்கிக் கொண்டே தந்தி அடிக்க, அதனோடு கூடவே அவளின் உடல்கள் ஒருவித சோர்வுடனும் களைப்புடனும் இருந்தது. ஆனால் அவளின் உதடுகளில் இருந்து ஓயாமல் “குளிர்! குளிர்! ப்ளீஸ்ஸ்ஸ்.. குளிருது குளிருது! என்னால தாங்க முடியல!” என்று முனகல் சத்தம் மட்டும் கொஞ்சம் கூட குறையவில்லை.
அந்த பெரிய கிங் சைஸ் படுக்கையில் வெள்ளை நிற இரவு உடையில் குளிர் தாங்காமல் சுருண்டு கிடந்தாள் அந்த இளம் பெண். அவளின் முகத்தை பார்த்தாலே தெரிகிறது மிகவும் சின்ன பெண். அவளுக்கு வயது 23 இருக்கும். உயிர்ப்புடைய இரண்டு முட்டை கண்கள், மிருதுவான பட்டு தேகம். ஆம் குரல் கூட அத்தனை இனிமை.
அவளின் பெயருக்கு ஏற்றது போலவே மென்மையானவள் “மிருதியா”
இப்படி குளிர் குளிர் என கத்திக் கொண்டிருந்தவள் சிறிது நேரம் கழித்து
“ரொம்ப சூடா இருக்கு! ரொம்ப வியர்க்குது. என்னால தாங்க முடியல I can't.. தாகமா இருக்கு! தண்ணி வேணும்! I'm thirsty” என முனக ஆரம்பித்தாள். மிருதியா..
“மிருதியா எழுந்திரு”என்று கம்பீரமான ஒரு ஆண் குரல் கேட்டது.
அவள் கண்ணை விழிக்காமல் மெதுவாக “ப்ளீஸ் என்னால இந்த வியர்வையை தாங்கவே முடியல! அதை விட ரொம்ப தாகமா இருக்கு! இந்த சூடு!! என்னை.. என்னை.... வேக வச்சிடும் போல இருக்கு! ஏசி போட முடியுமா?” என்று அவள் உளறிக் கொண்டிருக்க.. “ஹேய்ய்ய்!!! எழுந்திரு இல்ல ஹீட்டரை இன்னும் கம்மி பண்ணுவேன்! நீ எனக்கு இரை ஆகுற வரைக்கும்”என்று அவனுடைய குரல் அந்த அறையில் பட்டு எக்கோ அடித்தது.
அந்த குரலைக் கேட்டதும் மெதுவாக கண் திறந்த மிறுதியா. அந்த இடத்தை கஷ்டப்பட்டு கண்களை சிமிட்டிக்கொண்டே பார்த்தாள். மிகவும் ஆடம்பரமான படுக்கையறை.. அதில் ஒரு அவளுக்கு எதிரில் ஆஜானபாகுவாக, கொஞ்சம் கூட கம்பீரமாக ஒருவன் காலையிலேயே ஒயின் கோப்பையை சுழற்றிக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தான். யார் அவன்? எதிரிகளின் சிம்ம சொப்பனம் ராணா என்னும் ரணதீரன்!
“ப்ளீஸ் கொஞ்சம் இந்த ஹீட்டரை கம்மி பண்ண முடியுமா? ” என்று அவள் மெதுவான குரலில் கூற.. அப்பொழுதுதான் தன்னுடைய பலம் பலவீனமாகி போனதை உணர்ந்தாள்.
ஆம் மிருதியாவுக்கு குரலை உயர்த்திப் பேசக்கூட உடலில் தெம்பு இல்லை. “எனக்கு என்ன ஆச்சு?” என்று தன்னைத்தானே குனிந்து பார்த்தாள்.
அதற்குள் ராணா அதே கம்பீரமான குரலில் “இப்போ போதுமா!!” என்று அவளை ஒரு பார்வை பார்த்தான்.
அறையின் குளிர் மைனஸ் டிகிரியை தொட்டுக் கொண்டிருந்தது. Ac குளிர் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அறையில் அதிகரிக்க.. அவன் மட்டும் எந்த சலணமும் இல்லாமல் அமர்ந்திருந்தான்.
மிருதியா போர்வையை இறுக்கிப் பிடித்துக் கொண்டு குளிரில் நடுங்கிக் கொண்டே,
அருகில் இருக்கும் ஏசியின் ரிமோட்டை பார்த்தாள். மெதுவாக கைகளை வெளியில் நகர்த்தி ரிமோட்டை எடுக்க.. அவளின் கைகளில் உள்ள விரல்களை கடித்து தின்னும் அளவுக்கு சிங்கத்தின் பார்வை துளைத்துக் கொண்டிருந்தது.
சட்டென பதட்டத்துடன் திரும்பி பார்க்க அவன் தான் ராணா மெதுவாக எழுந்து நின்றான்.
“நீ இன்னும் படுக்கையை விட்டு எழுந்திருக்கவே இல்லை” என்று சொல்லிக்கொண்ட அவளின் அருகில் வந்து நின்றான்.
மிருதியாவின் கண்கள் எதிரில் இருப்பவனை ஆராய்ந்தது. மேல்சட்டை இல்லை. மந்தார மலை போல உடல் கட்டை கொண்டிருந்தான். ஒரு கையில் ஒயின் இன்னொரு கையில் போன் அவனுடைய கண்களோ நரகத்தின் வாசலில் கொண்டு சென்று விடும் போல அத்தனை பயமாக இருக்க.. ஒரு ட்ராக் மட்டுமே அணிந்திருந்தான். தடித்த உதடுகள், கூர் நாசி இவளது இரண்டு கைகளை அடைக்கும் , அவனது ஒரு கைப்பிடி.. அந்த அளவுக்கு அரசனைப் போல தோற்றம் கொண்டிருந்தான். என்பது என்னுடைய கூற்று.. ஆனால் அவளின் கண்களுக்கு அரக்கன்.
எச்சிலைக் கூட்டி விழுங்கியவள் அந்த அறையை ஒரு முறை சுற்றிப் பார்த்தாள். அவனையும் பார்த்தாள். ஒரு ஓவியத்திலிருந்து வெளியே வந்தவனை போல இருந்தான் . ஆனால் அசுரன் போல தோற்றமளித்தான். “யார் இவன்? ம்ம் இவன் தான் ராணா எனும் ரணதீரன்!! இவன எங்கேயோ பார்த்திருக்கேனே?” என்று அவள் மூளை யோசித்து கொண்டு இருக்க இவன் ராணா எனும் ரணதீரன்.
அந்த இடம் நரகத்தின் வாசல் போல அவளுக்கு உண்மையாகவே தோன்றியது. “இவன்தான் எமனா? நம்ம எப்படி இங்க வந்தோம்?” என்று நினைத்தவளுக்கு உடலில் அதுவும் கீழ்ப்பகுதியில் அத்தனை வலி ஒன்றுமே புரியவில்லை.
அவளின் முன் ஒரு பிஸ்டலை நீட்டினான். ராணா. அதில் கொஞ்சம் பயந்தவள். “நீங்.. நீங்க ? நான் இங்க எப்படி வந்தேன்? எனக்கு ஒண்ணுமே ஞாபகம் இல்ல! ப்ளீஸ் என்ன விட்டுடுங்க!” என்று எழ முயற்சி செய்தவளுக்கு அடிவயிற்றில் சுருக்கென்று வலி! கால்களை நகர்த்த கூட முடியவில்லை.
“ப்ளீஸ் என்ன விட்டுடுங்க! நீங்க யாரு?”என்று படபடக்கும் விழிகளில் அவள் எச்சிலைக்கூட்டி விழுங்கிக் கொண்டே அவனிடம் சொல்லிக் கொண்டிருக்க..
ராணா பிஸ்டலை திருப்பி அவளுக்கு குறி வைத்துக் கொன்டே அருகில் நெருங்கினான்.
மிருதியா ஒன்றும் புரியாமல் அவனை அதிர்ச்சியுடன் பார்க்க.. ராணா மெதுவாக அவன் அருகில் வந்திருந்தான் . அவள் பேசுவதை அவன் கவனித்தானா? இல்லை காதில் போட்டுக் கொண்டானா? அதுவும் அவனுக்கே வெளிச்சம்.
அவனுடைய பிஸ்டல் அவளின் நெற்றி பொட்டில் இருந்து மெதுவாக நாசி, கன்னம் உதடு என கீழிறங்கி கொண்டிருக்க.. வேகமுச்சுடன் அவனை எப்படி எதிர்கொள்வது? என்று தெரியாமல் திணறிக் கொண்டிருந்தாள் மிருதியா.
அந்த அறை உறையும் குளிரில் இருக்க, அவனுடைய தொடுதல் எரிமலை போல தகித்துக் கொண்டிருந்தது. அவள் அவனிடமிருந்து விடுபடும் பொருட்டு மெதுவாக நகர்ந்து செல்ல போக,
அதற்குள் அவளை மறைத்திருந்த அந்த வெள்ளை உடை மெதுவாக விலக ஆரம்பிக்க, மொத்த உடலும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெளியே தெரிந்தது.
மிருதியாவிற்கு மிகவும் அதிர்ச்சியாக இருந்தது.“ நம்ம உடம்புல ஒரு துணி கூட இல்லையே? எப்படி இது நடந்தது? என்று பதட்டத்துடன் யோசித்தவள். சட்டென தன் உடலை பாதுகாத்துக் கொள்ளும் பொருட்டு வேகமாக ஒரு கையில் போர்வையையும் இன்னொரு கையில் மெல்லிய உடையையும் பிடித்தவள். நடுங்கிக் கொண்டே நகரமுற்பட அதற்குள் அவனுடைய மொத்த உடலும் அவள் மேல் இருந்தது.
அவளின் மோவாயை பிடித்த ராணா கூர் பார்வையுடன் என்னோட குழந்தை எங்கடி? என்று கர்ஜித்தான். அது அறையில் ஒவ்வொரு மூலையும் எதிரொலிக்க... வித்திர்விதித்து பார்த்தாள். மிருதியா..
“என்ன சொல்கிறான்? இவனோட குழந்தையா? நான்? என்னோட வயித்துலயா? இவன நான் எங்கே பார்த்தேன்? எதுவுமே எனக்கு ஞாபகம் இல்லையே?” என்று அவள் யோசித்துக் கொண்டிருக்க, “நாலு வருஷத்துக்கு முன்னாடி உனக்கு 19 வயசு இருக்கும்னு நினைக்கிறேன். அப்போதான்.. நீ என்கிட்ட நல்லா நடிக்கிறேன்னு தெரியுதடி! ஒழுங்கா என்னோட ரெண்டு குழந்தையும் கொடுத்துட்டு கிளம்பிடு!” என்று மீண்டும் கற்சிலையுடன் அவன் அவளின் மூவாயை அழுத்தி பிடித்தான் ராணா.
“ஸ்ஸ்ஸ்!!” என வலியில் முனகினாள். மிருதியா.
“குழந்தையா? என்கிட்ட எந்த குழந்தையும் இல்லை! நீங்க நினைக்கிற பொண்ணு நான் இல்ல.. நான் இப்பதான் காலேஜ் முடிச்சுட்டு என்னோட கரியரை பாத்துட்டு இருக்கேன். ப்ளீஸ் என்ன நம்புங்க?” என்று அவனுடைய முகத்தையும் அவனின் கையில் இருக்கும் பிஸ்டலையும் மாறி மாறி பார்த்தாள் மிருதியா.
அவளின் பேச்சை கேட்டதும் ராணாவின் முகம் எந்த எதிர்வனையும் செய்யவில்லை. அப்படியே அவளை பார்த்துக் கொண்டிருக்க, அதற்கு பதிலாக அவனுடைய கைகள் வேலை செய்து கொண்டிருந்தது.
அந்த பிஸ்டல் அவளின் மார்பில் வருடி கொடுத்துக் கொண்டிருக்க, மிருதியா வேக மூச்சுடன் ஒருவித பதட்டத்துடனும் அவனைப் பார்த்தாள். அவன் கண்கள் சிவந்து மூச்சு சூடாக மாறியது. மிருதியா மிரட்சியுடன் அவனைப் பார்த்து, நான் குழந்தை எல்லாம் பெத்துக்கல எனக்கு எந்த குழந்தையும் பிறக்கல நம்புங்க என்று அவனிடமிருந்து மெதுவாக நகர முயற்சி செய்ய.. நீ என்னோட குழந்தையை சுமந்த எனக்கு நல்லா தெரியும் பொய் சொல்லாதடி b*.. என வார்த்தைகளை கடித்து துப்பினான் ராணா.
அவனுடைய பார்வை சரியில்லை என்பதை தெரிந்து கொண்டவள். வேகமாக தன்னுடைய மொத்த பலத்தையும் திரட்டி தள்ளிவிட முயற்சி செய்தவள். பெருமூச்சுடன் “எனக்கு எந்த குழந்தையும் பிறக்கல! நீ யாருன்னு எனக்கு தெரியாது! நான் போறேன்” என்று எழுந்து கொள்ள முயற்சி செய்தாள்.
ராணாவுக்கு சரசரவென்று கோபம் தலைக்கு ஏறியது. ஒரே பிடியில் அவனுக்கு கீழ் கொண்டு வந்து அழுத்தி பிடித்தவன். மெதுவாக அவளுடைய உதட்டின் மென்மையை கையில் வருடி உணர்ந்தவன். அவளின் தோள்களை இறுக்கி பிடித்து உதட்டை நெருங்கினான்.
“வேணாம்! வேணாம்! ப்ளீஸ் நான் சொல்றத கேளு! நான் சொல்றத கேளுடா! என்னை விடு டா ராஸ்கல்!” என்று கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவளின் மரியாதை சரிய ஆரம்பித்தது.
ஓ!!! அந்த அளவுக்கு வந்துட்டியா நீ என்று அவளின் உதடு கவ்வினான். ராணா.
தொடரும்..